Zniewolony - Nothing to lose... - Prolog

Prolog

To co stało się przed kilkoma minutami zrujnowało jej całe życie. Jedna z najbliższych jej osób okazała się wrogiem. Nie mogła uwierzyć, że idealny świat mógł runąć w kilka chwil. Teraz jednak to miało najmniejsze znaczenie, musiała ratować swoje życie.

Biegła co sił w nogach. Ciemna ulica zdawała się nieskończonością. Oglądała się co chwila przez ramię, jednak nikogo nie widziała. Gęsta mgła skutecznie uniemożliwiała widoczność. Słyszała jednak te przeraźliwe krzyki i śmiech. Wiedziała, że nie może się zatrzymać. To oznaczałoby jej koniec. Skręciła w pierwszą alejkę jednak to nie było dobrym wyjściem. Po kilku chwilach zdała sobie sprawę z tego, że to ślepy zaułek. Próbowała wspinać się po kartonach, aby przejść przez wysoki płot, jednak nogi wpadały jej w nie jak w grząskie podłoże. Nie miała już szans na ucieczkę. Nerwowo spojrzała w tył. Zbliżali się. Rozejrzała się wokoło w poszukiwaniu czegoś do obrony. Znalazła starą deskę z wystającym gwoździem. Chwyciła ją w obie ręce i przyszykowała się do ataku.

Szedł po krawężniku wymachując rękoma dla utrzymania równowagi. Odgarniał co chwila swoje czarne włosy, które opadały mu na twarz.

– Stary…Ja mam dziesięć palców u jednej ręki – powiedział z przerażeniem jego towarzysz patrząc na swoją dłoń jak osłupiały.

– Nieźle żeś się zjarał – Zaśmiał się i klepnął kolegę w ramię.

W tym samym momencie usłyszał  przeraźliwy krzyk, który dobiegał z bocznej alejki.

– Słyszałeś?

– Co? – zapytał rozglądając się na boki.

– Nieważne – Machnął na niego ręką wiedząc, że nic nie wskóra i pobiegł w kierunku głosu.

Zdawał sobie sprawę z tego, że po raz kolejny może wpakować się w kłopoty. Ostatnio przecież od nich nie stronił, jednak gdy usłyszał wołanie o pomoc nie mógł nie reagować. Od dziecka był uczony, że ludziom trzeba pomagać, więc to było jak instynkt, silniejsze od niego. Mgła, która opadała na chodniki skracała pole widzenia do minimum. Swoje pięć groszy dokładał fakt, że był po kilku piwach i joint’cie. Latarnie, które płonęły trupim blaskiem i były ustawione daleko od siebie też nie ułatwiały sprawy.

Zbliżał się do celu. Słyszał coraz głośniejsze krzyki. Zwolnił tempo. Kroki stawiał uważniej, aby nie zwrócić na siebie uwagi. Gdy był wystarczająco blisko, schował się za kontenerem i zaczął przyglądać się wszystkiemu.

– Ty szmato! – wrzasnął brunet w czarnej jesionce trzymając się za rękę, która była zakrwawiona.

– Nie podchodź! Ty też! – krzyczała do nich, jednak oni jedynie zakpili z jej słów.

– Myślisz, że ta spróchniała deska nas powstrzyma? Mamy za wiele do stracenia – powiedział drugi i wyrwał jej z trudem jedyne narzędzie obrony.

– Pożałujecie tego…– mówiła cofając się do tyłu, jednak nie miała już więcej miejsca, a oni byli coraz bliżej. Wiedziała, że to już koniec. Napięła wszystkie mięśnie i chciała już się bronić ze wszystkich sił, jak tylko umiała.

– Zostawcie ją! – usłyszała nieznajomy głos, a po chwili jej oczom ukazał się szczupły chłopak z czarnymi włosami w ciemnej kurtce.

Na jego słowa oni jedynie zaśmiali się szyderczo i na chwilę odwrócili od niej wzrok.

– Jeśli nie chcesz mieć problemów…znikaj. Bo inaczej zgnieciemy cię jak karalucha.

– To ja radze wam odejść – W tym samym czasie wyciągnął z kieszeni rozkładany nóż. Jego ostrze błysnęło w świetle latarni. Chwycił go mocniej, a jego przeciwnicy ruszyli w jego stronę.