Zniewolony - Nothing to lose... - Rozdział trzeci

Rozdział III

Promyki sierpniowego słońca przedostawały się do ich sypialni. Olivia przeciągnęła się leniwie, a następnie położyła głowę na klatce Garetta. Opuszkami palców przejechała po jego szyi, uśmiechając się do siebie. Garett zmarszczył czoło po czym otworzył zaspane oczy. Popatrzył na swoją ukochaną i wyszeptał:

– Dzień dobry kotku. Jak się spało na nowym miejscu?

– Aaa…wyjątkowo dobrze. – Uśmiechnęła się do niego, a następnie pocałowała go czule.

Garett przytulił ją do siebie i pocałował w głowę. Tak bardzo chciał zostać z nią cały dzień, najchętniej nie wstawałby wcale z łóżka, jednak wiedział doskonale, że ma swoje obowiązki i musi pędzić do firmy.

– Muszę iść – oświadczył niechętnie się podnosząc. – I tak jestem już w zasadzie spóźniony. – Spojrzał na zegarek stojący na szafeczce nocnej.

– Musisz jeszcze jechać do domu żeby się przebrać.

– Ubrania mam tu – powiedział uśmiechając się i kierując w stronę łazienki. –Ty z resztą też – dodał wychodząc z sypialni.

Olivia otworzyła jedynie usta ze zdziwienia. Nie rozumiała jak w nowym mieszkaniu mogą być jej ubrania. Sięgnęła po koszule Garetta, która leżała na brzegu łóżka. Założyła ją i wstała przeciągając się i stając na palcach. Podeszła do okna, by jeszcze raz nacieszyć się tym niesamowitym i zapierającym dech w piersiach widokiem. Pokręciła głową z niedowierzaniem i uśmiechnęła się szeroko wzdychając z zachwytu. Rozejrzała się po sypialni i dostrzegła na przeciwległej ścianie białe, dwuskrzydłowe drzwi. Przemierzyła sypialnię mijając stolik z fotelami i sofą.  Gdy znalazła się już przy drzwiach pociągnęła za dwie złote klamki jednocześnie i otworzyła je. Gdy tylko to zrobiła pomieszczenie, które było przed nią rozświetliło się sufitowymi lampami ledowymi. Była to ogromna garderoba. Olivia otworzyła usta po raz kolejny ze zdziwienia. Nie dlatego, że w ich mieszkaniu była garderoba, ale dlatego, że na części półek były już ubrania. Ruszyła do półki, a następnie do tych ubrań które wisiały na wieszakach.

– Wszystko jest nowe – wyszeptała ciągle nie dowierzając w to co widzi. 

Ciemna uliczka zdawała się znikać we mgle. Przytłumione światło latarni rzucało cień na szczupłą, poruszającą się sylwetkę. Ciemny kaptur narzucony na głowę, ręce w kieszeniach spodni i energiczny krok, a co chwila nerwowe oglądanie w tył – Zack czuł się dość niepewnie, choć wiedział co robi, a co ważniejsze chciał to zrobić.

Doszedł do starego budynku, z czerwonych cegieł z metalowymi, nieco zardzewiałymi drzwiami. Zapukał trzy raz – jednak nie w zwyczajnym tempie. Pierwsze puknięcie było wyraźnie oddzielone czasowo od drugiego i trzeciego, które nastąpiły po sobie szybko. Po chwili zasuwka na wysokości jego oczu, znajdująca się na drzwiach, otworzyła się, a do jego uszu dobiegł nieco ochrypły głos.

– Kim jesteś?

– Jestem Zack. Przysyła mnie Dig.

Zasuwka zamknęła się. Po chwili drzwi się otworzyły. Stał w nich rosły mężczyzna o ciemnej karnacji. Miał na sobie  jedynie skórzaną kamizelkę, dopiętą na wysokość piersi. Widać było na jego ciele liczne tatuaże. Jego twarz miała odrażający wygląd. Skóra przypominała chrapowaty papier ścierny. A ciemny zarost okalał cały podbródek. Włosy miał długie, związane w kucyk.

Zmierzył Zacka wzrokiem, tak jakby chciał dostrzec najmniejszy szczegół. Zmrużył oczy co sugerowało, że nie ufa przybyszowi. Zack’owi zaschło w gardle. Już chciał zawrócić jednak mężczyzna otworzył szerzej drzwi i skinieniem głowy zaprosił Zacka do środka. Ruszyli szybkim krokiem przez wąski korytarz w kierunku przytłumionego światła. Po drodze minęli jakiegoś młodego chłopaka. Gdy weszli do pokoju – o ile można tak nazwać to pomieszczenie – w oczy rzuciło mu się od razu biurko stojące na środku, za którym siedział meksykanin w ciemnych okularach. Wyglądem przypominał typowego gangstera. Włosy miał gładko zaczesane do tyłu i związane w krótką kitkę. Jego zarost był czarny, idealnie przystrzyżony. Miał na sobie czarną bokserkę. Na szelkach miał kaburę, w której siedziała broń. Na biurku leżał laptop i komórka. Za nim stał nieduży sejf. Całe pomieszczenie było małe i dość ciemne. Wyobrażenie Zacka nie wiele się różniło od tego co zastał – zawsze tak kreował sobie rzeczywistość świata przestępczego.

– Nowy?

– Em…Tak. Jestem Zack. Przysłał mnie Dig – powiedział patrząc raz na jednego raz na drugiego.

– A tak… rzeczywiście. Wspominał mi, że kogoś przyśle. Ja jestem Sanches. A to jest Che. – Zdjął okulary i lekko się uśmiechnął. – Zanim zaczniesz dla mnie pracować muszę zapytać o kilka spraw. Siadaj. – Wskazał na krzesło stojące przed biurkiem.

Zack przełknął ślinę i usiadł na wyznaczonym miejscu. Popatrzył na stojącego nad nim Che, który nadal przyprawiał go o dreszcze.

– Siedziałeś?

Zack nie krył zdziwienia. Zaskoczyło go to pytanie. Nie wiedział, że dla faceta, który handluje narkotykami liczy się to czy ktoś zaliczył odsiadkę.

– Nie. Raz się pobiłem, wylądowałem na komisariacie, ale obyło się bez konsekwencji.

Sanches pokiwał głową.

– Znasz się na dilowaniu? Robiłeś to kiedyś?

– Nie.

– Brałeś kiedyś jakieś dragi? A może bierzesz?

– Nie biorę. Zapaliłem parę razy skręta na imprezie, ale to pojedyncze przypadki. Szczerze to nawet  nie mam kasy żeby kupić towar.– Zaśmiał się, ale oni tego nie odwzajemnili, więc zdusił chichot czym prędzej.– Ledwo starcza mi na czynsz z tego co gdzieś czasami zarobię. To skoszę trawę, rozniosę gazety, to pomoże mi brat. ­– Zaczął paplać nerwowo.

– Masz brata?

– To znaczy…nie jest moim rodzonym bratem. To przyjaciel, który jest dla mnie jak brat. Razem się wychowaliśmy.

– Rozumiem.

Zack patrzył w czarne oczy handlarza. Nie wiedział czego się spodziewać. Czuł jak stróżka zimnego potu spływa mu po plecach.

– Będziesz dla mnie pracował. Dam ci dziś pierwszy towar. Nie za dużo na początek. – Wstał od biurka. Podszedł do sejfu i otworzył go, a następnie wyjął małe pudełeczko. Zamknął sejf i wrócił na swoje miejsce. Postawił pudełeczko na biurku i przesunął w stronę Zacka. – To dla ciebie. Otwórz. – Polecił wskazując ręką.

Szybko chwycił za pudełko, spojrzał na Sanchesa i otworzył pakunek. Była tam marihuana, jakiś biały proszek – zapewne amfetamina – i tabletki w tym samym kolorze.

– To marihuana, amfetamina w proszku i w tabletkach – Uprzedził pytanie Zacka. – Cennik masz na kartce w środku. I pamiętaj - nie noś całego towaru przy sobie. Staraj się zabierać na miasto jak najmniej. Wracaj do domu po następne jeśli wszystko sprzedaż. Jak cię złapią, to nie postawią większych zarzutów, bo powiesz, że masz to na własny użytek. Zapewne przeszukają twój dom, dlatego ukryj towar tak, by go na pewno nie znaleźli.

Zack pokiwał tylko głową. Całą pewność siebie zostawił za drzwiami tego budynku. Bał się, jak nigdy. Teraz nie umiał wydusić z siebie ani słowa, choć zawsze był wygadany. Wiedział, że jeśli go złapią nawet z najmniejszą ilością towaru to i tak pójdzie siedzieć. Jednak nie chciał dłużej klepać biedy. Miał dość tego, że nie starcza mu nawet na podstawowe wydatki, o przyjemnościach już nawet nie wspominając.

– Nie pytasz o wynagrodzenie?

Zack chrząknął zakrywając usta:

– Tak, właśnie…Ile płacisz?

– Daje trzydzieści procent od rozprowadzonego towaru. Jak zyskasz zaufanie pomyślimy o podwyżce.

– Dobra – Wstał z miejsca i chciał już odejść, jednak Sanches podniósł palec do góry, co oznaczało aby zaczekał.

– Dla nowych daję zawsze małą zaliczkę.­ ­– Sięgnął do kieszeni i wyjął z niej portfel. Wyciągnął 200 dolarów i podał je Zack’owi.

Wyciągnął rękę po pieniądze, delikatnie się uśmiechając na podziękowanie. Wyszedł z pomieszczenia, a gdy tylko znalazł się na zewnątrz odetchnął z ulgą. Schylił się opierając ręce na kolanach. Parę głębokich wdechów pomogło mu uspokoić bicie serca. Odszedł szybkim krokiem oglądając się za siebie.

Ciemne uliczki, które mijał były jakieś inne niż zawsze. Czuł niepokój. Miał wrażenie jakby ktoś go obserwował, bał się, że złapie go policja, albo jakieś zbiry obrabują go ze wszystkiego. Wiedział, że to tylko głupia podświadomość, jednak nie umiał odrzucić od siebie tych myśli. Trzymał ręce w kieszeniach. W jednym znajdowało się pudełeczko, które przyprawiało go o te zmartwienia. W pewnym momencie poczuł wibracje w kieszeni. Ktoś do niego dzwonił.

– No cześć Dig, co tam? ­– zapytał po czym zaczął słuchać głosu w komórce – Tak zrobiłem tak jak poradziłeś, nie poszedłem rano, tylko teraz. Ale następnym razem informuj mnie wcześniej, bo byłem wtedy już w drodze. – Słuchał dalej, a po chwili się pożegnał i rozłączył.

Skręcił w lewo i wyszedł na jedną z głównych ulic. Przechodził teraz obok bloku, w którym zawsze chciał mieszkać. Zatrzymał się na chwilę i popatrzył na wysoki budynek, z czerwonej cegły. Uśmiechnął się do siebie, powtarzając sobie w myślach, że kiedyś tu będzie jego mieszkanie. Minął pralnie, która znajdowała się pod blokiem i wszedł do niedużego marketu. Zrobił zakupy, bo w domu nie miał nic oprócz czerstwego chleba. Przeszedł jeszcze dwie ulice i dotarł do bloku w którym mieszkał. Był to stary, zniszczony, czteropiętrowy budynek, wciśnięty pomiędzy opuszczone kamienice, w których przebywali bezdomni. Parter budynku był pomalowany na zgniło-zielony kolor. Reszta była czerwona. Farba odłaziła od muru wielkimi płatami, a metalowe, zardzewiałe schody pożarowe wyglądały tak jakby miały zaraz się rozpaść. Wszedł do klatki, która była cała w graffiti, a następnie po schodach udał się na drugie piętro. Na malutkie 25 metrowe mieszkanie składał się salon połączony z kuchnią i łazienka. W całym pokoju panował nieład. Na sofie, która była jego łóżkiem leżało pełno ubrań. Na fotelach również. W kuchennym zlewie piętrzyły się brudne naczynia, a na blatach było pełno okruchów i opakowań po jedzeniu na wynos. 

– Przydałaby się sprzątaczka… – powiedział sam do siebie.

Jedną ręką odsunął kartoniki po jedzeniu i postawił reklamówkę z zakupami. Następnie wziął kosz na śmieci i po kolei zaczął do niego wrzucać opakowania. Poszedł do łazienki umyć ręce, a gdy je wycierał usłyszał głośne pukanie do  drzwi.

Idąc by je otworzyć zdjął bluzę i położył ją delikatnie na fotelu, ze względu na paczuszkę, która znajdowała się w kieszeni. Podszedł do drzwi i otworzył je.

– Trevor? – Zdziwił się na widok przyjaciela.

– Tak ja. Mogę?

– Pewnie, wchodź. – Zaprosił go ruchem ręki, a następnie podrapał się w tył głowy. Wiedział doskonale co oznacza taka mina gościa.

Trevor usiadł na wysokim krześle – barowym – przy blacie kuchennym. Popatrzył na zakupy w reklamówce i rozejrzał się po całym pomieszczeniu.

– Przydałoby się trochę ogarnąć, nie sądzisz?

– Wiem i to robię, uwierz było tu gorzej. – Wziął kilka rzeczy z reklamówki i zaczął je wkładać do pustej lodówki. Chleb i bułki włożył do koszyka – przez cały czas czuł na sobie wzrok kumpla.

– Dobra mów co Ci leży na wątrobie, bo nie wytrzymam. Twój świdrujący wzrok mi dziurę w plecach jest gorszy niż mój burczący brzuch. – Stanął naprzeciwko Trevora i czekał na wodospad pytań.

– Dziś wybiegłeś ode mnie jak oparzony. Powiedziałeś, że spieszysz się do pracy. A więc…słucham. Co to za praca?

Zack podrapał się po głowie. Nie lubił okłamywać najlepszego kumpla, ale nie mógł mu powiedzieć, że wziął się za handel narkotykami. Wiedział doskonale, co ten o tym sądzi.

– Otóż będę rozwoził pizzę.

Trevor wyszczerzył oczy, a następnie je przymrużył. Pokiwał głową z niedowierzaniem. Dobrze znał swojego przyjaciela. Praca rozwoziciela pizzy jakoś do niego nie pasowała. Nie chciało mu się uwierzyć że ten mógł podjąć się takiego fachu.

– Serio?

– No…A co? Źle? – Był niesamowicie przekonujący w tym jak mówi. Jego reakcja wypadła nad wyraz prawdziwie, aż sam był zdziwiony, że tak potrafi grać przed najbliższą mu osobą. 

Trevor wstał i poklepał Zacka po plechach.

– Gratuluje. Nareszcie coś znalazłeś!

– No wiesz…Dobre i to na początek. Może dostane awans czy coś… – Spuścił wzrok odwracając się od kumpla i idąc w kierunku lodówki.

– Bracie na początek wszystko jest dobre. A rozwożenie pizzy to nic trudnego. Specjalnie się przy tym nie narobisz, a i napiwki zgarniesz przy okazji. Zawsze to parę groszy więcej do kieszeni. 

– Właśnie też tak sobie pomyślałem – powiedział pod nosem, nie odrywając wzroku od przygotowywanego jedzenia.

– Dobra skoro wszystko wiem, będę leciał – powiedział Trevor kierując się do drzwi.

– Jak to? ­– Zdziwił się Zack, patrząc na przyjaciela marszcząc brwi.

– Jutro muszę trochę wcześniej wyjść do roboty. Mam jeszcze dokończyć auto dla takiej jednej. Dziś się nie wyrobiłem, bo mieliśmy spore urwanie głowy.

– Na kolację nie zostaniesz?

– Nie, już jadłem. Smacznego! – Uśmiechnął się i machnął ręką na pożegnanie.

– Cześć!

Gdy tylko Trevor opuścił mieszkanie, ten westchnął ciężko. Myślał, że nigdy nie będzie musiał okłamywać najlepszego kumpla. Przed oczami stanęła mu ich przysięga, którą  kiedyś sobie złożyli: „Żadnych tajemnic i kłamstw. Bracia do końca życia.”